حامد اسماعیلی – پایگاه خبری ورزش زنان ایران : پگاه زنگنه نامی است که همه ورزشی ها – حتی اگر سنخیتی با ورزش بانوان و کاراته نداشته باشند – حداقل یک بار نام او را شنیده اند.
او برای سال های متمادی برای کاراته ایران عرق ریخته ، زحمت کشیده و مدال آورده است. بدون این که گذر زمان و سال ها ، کلمات و امواج منفی توانسته باشد مانعی در برابر او ایجاد کند ، بدون این که خطی روی انگیزه های او بیفتد. کاپیتان با قدرت پیش رفته است.
گاهی با خودتان فکر می کنید که او تا کجا ادامه می دهد؟ پاسخی در کار نیست. شاید فوتبالی ها بتوانند او را با آندره پیرلو یا جیان لوییجی بوفون مقایسه کنند. کسی که مثل قهرمان فیلم مورد عجیب بنجامین باتن هر روز ، شاداب تر است و آماده تر . گویی عقربه های ساعت برای پگاه بالعکس حرکت می کند.
پگاه ۳۴ ساله این فرصت را دارد تا دومین جام جهانی اش را هم ببیند. پس از جام جهانی برمن ، اسپانیا دومین میدانی خواهد بود که افتخار حضور پگاه زنگنه ، کاپیتان محبوب ایران را خواهد داشت. او تا زمانی که در اوج باشد ادامه می دهد و پایان او نزدیک به نظر نمی رسد. او هرگز نگفته هرگز تا الگویی برای جوان ترها – اگر خود را بی نیاز از الگو ندانند – بیافریند.
چند هفته قبل او توانست در بازی های آسیایی جاکارتا یک مدال برنز کسب کند و پاسخ منتقدانش را با مدال بدهد. برنزی که می توانست خوشرنگ تر هم باشد اما جمله کلیدی او پس از برنزش در جاکارتا این بود : “از کسانی که نقدهای غیر منصفانه‌ای از من داشتند تشکر می‌کنم. آن ها باعث شدند قوی تر شوم”. این سلاح پگاه است. در آرامش ، از چالش ها فرصت می سازد و از حواشی ، انگیزه.
در کشوری که محتاج پرورش قهرمان است – نه به معنای مدال آور که به معنای نام هایی که یک عمر از همدوره بودن با آن ها افتخار می کنید – پگاه زنگنه از بسیاری از قهرمانان ما ، آن ها که از بد حادثه به تیترها راه پیدا کردند قهرمان تر است.
