یگانه عصاری – افرا ورزش : اگرچه نغمه خانجانی نتوانست در بازی‌های آسیایی هانگژو روی سکو برود و مدال‌آور باشد اما به عنوان تنها نماینده زنان در رشته پرش با اسب توانست بهترین نتیجه را بدون هیچ خطایی به نام خود ثبت کند.
او البته وظیفه خطیر دیگری را هم به عهده گرفت و توانست با درخشش خود مخاطبان بسیاری را برای تماشای این مسابقه و آشنایی‌شان با این رشته پای تلویزیون بکشاند.
اتفاقی که سبب شد با او هم کلام شویم تا داستان این درخشش را از زبان خودش جویا شویم.
از چه زمانی سوارکاری را شروع کردید؟ چطور به این رشته علاقمند شدید؟
من متولد دی ماه سال 73 هستم و از 5 سالگی سوارکاری را شروع کردم، اولین باری که من سوار اسب شدم همراه با خانواده به شمال کشور رفته بودم و آنجا در جنگل‌های مازندران سوار اسب شدم.
از پدرم قول گرفتم که وقتی به تهران برمی‌گردیم مرا دوباره به سوارکاری ببرند.من با اسب بزرگ شدم. هیچ زمینه سوارکاری در خانواده نداشتم و تنها فردی هستم که در خانواده سوارکاری می‌کنم.
با درخشش شما در هانگژو توجه بسیاری از مردم به این رشته جلب شد، خودتان چقدر متوجه این استقبال جمعی شدید؟
بعد از مسابقات انفرادی من در شبکه‌های اجتماعی پیام‌های بسیاری گرفتم و خیلی از دوستان جامعه سوارکاری به من لطف داشتند، همچنین از طریق اخبار، شبکه‌های اجتماعی و شبکه ورزش که به صورت زنده مسابقات را پوشش می‌داد، پیام‌های بسیاری گرفتم.
بله این مساله را خودم هم دیدم و برایم روشن بود که مردم خیلی لطف داشتند. خوشحالم که توانستم این ورزش را به اذهان عمومی بیشتر معرفی کنم و قشری از مردم به این رشته جذب شوند.
درباره رقابت در هانگژو توضیح دهید. اوضاع چطور پیش رفت؟
در بازی‌های آسیایی، پرش با اسب، رقابت بسیار سنگینی است. از آنجا که هم‌تیمی ما سوارکارها اسب است، هرکس هزینه بیشتری کند، می‌تواند نتیجه بهتری بگیرد. به این خاطر که کشورهای عربی مانند قطر، کویت، امارات و … سرمایه زیادی را در این رشته گذاشته‌اند.
من برای جایگاه سیزدهمی نرفته بودم و رفتم تا نتیجه بهتری بگیرم ولی متاسفانه با یک برخورد به مانع نتوانستم جایگاه بهتری را کسب کنم. شیوه داوری مسابقات هم به گونه‌ای بود که هر دور که می‌پریدیم خطا صفر می‌شد و اگر این خطاها صفر نمی‌شد، من شاید در جایگاه بهتری می‌ایستادم.
با این وجود قرار گرفتن من در جایگاه سیزدهم به این دلیل خیلی مورد توجه قرار گرفت که در این ارتفاع رده 150، ما تا به حال بی‌خطایی نداشتیم و این بهترین نتیجه‌ای بود که در رده 150 سانتی‌متر در مسابقات انفرادی بازی‌های آسیایی توانستیم بگیریم.
به همین دلیل خیلی به من لطف داشتند و به عنوان تنها بانو که در این دوره مسابقات شرکت کرده بود، توانستم بهترین نتیجه را بگیرم. شاید از نظر عدد و رقمی جایگاه خوبی نباشد ولی بین 50 نفر بزرگان سوارکاری آسیا، جایگاه خوبی در رشته پرش با اسب بود.
ما در ایران پیست و امکانات مناسب برای تمرین داریم؟
ما در ایران سوارکارهای بسیار خوبی داریم، باشگاه‌های بسیار خوبی به خصوص در تهران داریم که دارای استانداردها هستند و می‌توانند مسابقات بین المللی پرش با اسب را برگزار کنند.
متاسفانه مشکل ما فقط قرنطینه است. ما نمی‌توانیم اسب‌های داخل کشورمان را به کشورهای دیگر ببریم، اگر این مشکل حل شود هم از کشورهای دیگر می‌توانند به کشور ما بیایند و هم سوارکارهای ایران با اسب‌های خودشان می‌توانند به کشورهای دیگر بروند و کسب تجربه کنند.
این رشته چقدر می‌تواند برای کشورمان مدال آور باشد؟
نظر شخصی من این است که رشته پرش با اسب می‌تواند بسیار مدال‌آور باشد، به خصوص در بازی‌های آسیایی. من المپیک را مقوله‌ای جدا می‌دانم.
درباره مدال‌آور بودن این رشته، تنها مشکل همین قرنطینه است. ما اگر بتوانیم اسب‌هایی که با آنها اخت گرفته‌ایم را کشور خارج کنیم و دوباره به کشور بازگردانیم، یعنی با اسب خودمان در مسابقات برون مرزی خوب شرکت کنیم، مطمئن باشید سوارکاری ظرفیت این را دارد که برای کشور عزیزمان بسیار مدال‌آور باشد.
به عنوان یکی از بهترین سوارکاران ایران به نظرتان برای ارتقای این رشته در کشور باید چه کرد؟
دوست دارم از فدراسیون و مسئولان ورزشی بخواهم که بیشتر به این رشته بها دهند. ما تا هفته آخر قبل از شروع مسابقات نمی‌دانستیم شرایط اعزاممان چطور است و بسیار سردرگم بودیم.
تا لحظه اعزام هیچ چیز مشخص نبود. در این رشته علاوه بر سوارکار، یک موجود زنده دیگر هم باید بدن‌سازی کند، آماده‌سازی شود و … یعنی بیش از هفتاد درصد باید روی اسب کار انجام شود و این مسائل نیاز به برنامه‌ریزی دقیق دارد که متاسفانه در هانگژو این اتفاق نیفتاد.
