به گزارش “آی دبلیو اسپورتس” آژانس ورزش زنان ایران؛ فصل جدید لیگ برتر فوتسال زنان در راه است و سهیلا رودسری، بازیکن فصول گذشته تیم قدرتمند مس رفسنجان امسال تجربه تازه‌ای دارد: ملارد!
سهیلا رودسری اصالتاً گیلانی است و چنان که از نامش بر می‌آید از رودسر، پهنه زیبایی از استان دوست داشتنی شمالی. او از ۹ سالگی وارد ورزش شد اما نه فوتسال.
سهیلا رودسری یک والیبالیست نونهال و نوجوان بود و از ۹ تا ۱۵ سالگی، والیبال بازی می‌کرد و شگفت انگیز است که این وفاداری را همچنان با خود حفظ کرده است. او هنوز هم گاهی در قامت یک مربی والیبال در صحنه ظاهر می‌شود.
توان ذهنی و جسمانی سهیلا رودسری در ۱۵ سالگی در یک چرخش سرنوشت ساز، زندگی ورزشی او را به سمت فوتسال سوق داد جایی که در آن پیشرفت کرد، شناخته شد، قهرمان شد و با آن زندگی می‌کند.
بازی در سطوح پایه برای تیم‌های استان گیلان در نهایت منجر به حضور سهیلا رودسری در تیم سپیدرود رشت در لیگ برتر شد و او پیش از دوران موفق با مس رفسنجان، با سپیدرود، تیم چهارم لیگ برتر شد.
سهیلای ۲۹ ساله در ۴ سال اخیر اما بازیکن مس رفسنجان بوده است. قدرت نوظهور فوتسال زنان ایران در لیگ ۹۷ نایب قهرمان و در سال ۹۸ قهرمان لیگ شد و سهیلا رودسری یکی از ارکان موفقیت این تیم بود.
رودسری درباره فصل ۹۹ و راه نیافتن مس به جمع تیم‌های برتر می‌گوید: “تیمی که دو سال پیاپی روی سکو می‌رود ممکن است درگیر تضادهایی شود که به نظر من برای هر تیمی طبیعی است. آنچه در لیگ ۹۹ برای ما رخ داد یک حادثه بود.”
رودسری ادامه می‌دهد: “راه نیافتن مس به جمع ۴ تیم بر اثر کم‌کاری یا عوامل فنی نبود. گاهی نمی‌شود و برای ما نشد و گذشت. به نظر من این تجارب برای زندگی همه ما مفید و حتی مورد نیاز است. این که در موقعیتی قرار بگیرید که احساس کنید هیچ چیز مطلق نیست.”
پس از ۴ سال حضور در مس، رودسری مقصد تازه‌ای دارد: “زمان چالش جدیدی فرا رسیده بود. تصمیم گرفتم به تیم تازه لیگ برتری شده فرهان ملارد بپیوندم. می‌خواستم به مرکز و به خانه نزدیک باشم و ملارد، تیمی بود که شرایط مناسب‌تری داشت.”
فرهان ملارد تیمی جوان است و سهیلا رودسری معتقد است این تیم می‌تواند حرفهای زیادی برای گفتن داشته باشد و از گروهش هم صعود خواهد کرد. تیمی که فصل گذشته نیز می‌توانست در لیگ برتر شرکت کند و امتیاز حضور این تیم برای لیگ ۱۴۰۰ حفظ شد.
بازیکن باتجربه گیلانی درباره زندگی‌اش به عنوان یک فوتسالیست حرفهای صحبت کرده است. زندگی متفاوت با هم سن و سالانش که او و هم کیشانش را به سفرهای طولانی و تمرینات مستمر و پرفشار می‌کشاند.
رودسری می‌گوید: “شرایط دختران ورزشکار در ورزش قهرمانی، با مردان متفاوت است. هر اندازه هم که از استقلال حرف بزنیم، در نهایت محدودیت‌ها برای یک دختر ورزشکار بیشتر است و بخشی از نبرد یک دختر ورزشکار در جریان زندگی ورزشی، با کلمات است و با قضاوتی که درباره او می‌شود و درکی که نزد دیگران درباره او وجود دارد.
بازیکن جدید ملارد همچنان برای بازی کردن، انگیزه دارد و می‌خواهد از بازی کردن لذت ببرد: “از نظر من، سن ورزشی وجود ندارد و شما تا زمانی که بدن سرحالی دارید، برای مبارزه کردن انگیزه دارید و مثمرثمر هستید می‌توانید ادامه دهید.”
او می‌افزاید: “از جایی به بعد دیگر به چیزهایی که قبلاً دغدغه شما بود، نمی‌کنید مثلاً دیگر به تیم ملی فکر نمی‌کنید زیرا در این راه چیزهایی را دیده‌اید و ناملایماتی را تجربه کرده‌اید در نتیجه می‌آموزید که با واقعیت‌ها کنار بیایید.”
رودسری عقیده دارد هر اندازه سن یک ورزشکار افزایش یابد، اهداف هم دستخوش تغییر می‌شود. به نظر بازیکن سابق مس، در میان ۸۰ درصد دختران ورزشکار، این علاقه است که یک نفر را در ورزش قهرمانی پای کار نگه می‌دارد و او را در مسیر، حفظ می‌کند.
بازیکن بااخلاق جدید ملارد عنوان می‌کند: “شاید یک ورزشکار حرفهای بگوید امثال ما جوانی نکرده‌اند اما نظر من این است که انتخاب این مسیر، برای من لذت بخش و خودِ جوانی کردن بود. شاید اگر هزار بار به عقب برگردم باز هم همین مسیر را انتخاب می‌کنم. اینجا، در قامت یک دختر فوتسالیست، به انسان قوی‌تری تبدیل شدم.”
سهیلا رودسری همچنین می‌گوید: “این که یک دختر ورزشکار مجبور باشد در مهم‌ترین مراسمات زندگی‌اش غیبت کند یا از خانواده بیمارش دور باشد، این بار روانی دارد اما شما در ازای از دست دادن است که به دست می‌آورید و حاصل این دشواری‌ها، تبدیل شدن من به انسانی آرام‌تر و صبورتر بود.”
نظر رودسری این است که منش ورزشکارها نسبت به افرادی که در این مسیر وارد نشدند، کاملاً متفاوت است:” ورزش باعث شد که انسانی‌تر زندگی کنم و این برایم مهم بود که وقتی سال‌ها بعد، با فوتسال خداحافظی کردم تصویر من در ذهن دیگر تصویر شفاف و درستی باشد.”
او صحبت‌هایش را درباره “نشان افتخار ناپیدا”ی یک ورزشکار به پایان می‌برد: اخلاق. “اخلاق چیزی است که آن را در ورزش به دست می‌آورید. برخی می گویند که پایبندی به اخلاقیات در ورزش حرفهای، اولویت نیست اما برای من همیشه همین‌طور بوده. شاید حضور طولانی در یک تیم، نشانی از این اخلاق گرایی باشد.”
